نقاشی چهره‌های اکسپرسیونیستی، مشخصه‌ی آثار شیده تامی است. او بار عاطفی نقاشی
را در این اثر با رنگ بیان می‌کند. فام‌های مختلف سیاه تا خاکستری پس‌زمینه و بدن
فیگورها را می‌سازد و تجسم اجزای صورت، تنها با رنگ قرمز و آمیختگی آن با سیاه
و سفید انجام می‌پذیرد. این کمینه‌گرایی در رنگ، به واسطه نگاه تقلیل‌گرا در فرم تشدید
می‌شود و اثری را شکل می‌بخشد که رویکردی نئواکسپرسیونیستی با سوژه‌ی انسانی
است. ابژه‌های انسانی به واسطه‌ی دفرماسیون نامأنوس در چهره، حسی از گنگی را القاء
می‌کنند که به واسطه‌ی فقدان جنسیت، سن، نژاد و دوره زمانی مشخص، با هر مخاطبی
ارتباط برقرار می‌کند. ضربه‌قلم‌موهای اکسپرسیونیستی بر بیانگری درونی اثر می‌افزاید؛
گویی مخاطب با هویتی دوپاره روبه‌رو شده که نقاب از چهره کنار گذاشته و خود را در
بی‌پیرایه‌ترین و خالص‌ترین حالت نمایان ساخته است. در این نمایش بی‌پروا از پیچیدگی
ماهیت انسانی، نوع قرارگیری دو سر در تصویر به گونه‌ای است که حسی از همدردی
میان خود و آن خود دیگر را به ذهن متبادر می‌سازد. وجهی به سایه رانده و کنار گذاشته
شده که در درون هر انسانی وجود دارد، برای لحظاتی حضور می‌یابد و این ابراز وجود
با همدلی همراه است. نوع حالت‌گرایی چشمان و لب‌ها بر این حس گنگ همراه با همدلی
می‌افزاید و از هولناکی اثر می‌کاهد.