شیده تامی، نقاش، پیکره‌ساز و شاعر در شهر تهران متولد شد. او نقاشی خودآموخته بود، اما بعدها در سن بیست و یک‌سالگی در یک دوره‌ی کوتاه و ناتمام در کلاس‌های آیدین آغداشلو شرکت کرد. او هم‌پای نقاشی، به ادبیات نیز علاقه‌مند بود و نخستین مجموعه شعر خود را با نام «پرده‌ی سرمه‌ای شب» در سال 1366 به چاپ رسانید. سال 1372 تامی برای نخستین بار آثار فیگوراتیوش را در گالری منصوره حسینی به نمایش درآورد. پروانه اعتمادی در برگزاری این نمایشگاه مشوق او بود.

نخستین تجربه‌ی حضور بین‌المللی این نقاش در سال 1377 رقم خورد و نمایشگاه انفرادی از آثار او در انجمن هنر و فرهنگ پویای پاریس برگزار شد. یک‌سال پس از آن نمایشگاه انفرادی دیگری از او در شهرک هنرهای پاریس برپا شد. از آن پس آثار او در کشورهای مختلف جهان همچون امریکا، ارمنستان، انگلستان و امارات به نمایش درآمدند. او طی این سال‌ها کار شاعری و نویسندگی را ادامه داد و علاوه بر چاپ چند مجموعه شعر، سه کتاب برای کودکان تألیف کرد. نقاشی‌های تامی نظر فریدون آو را به خود جلب کرد، و این مجموعه‌دار کلیدی هنر معاصر ایران جزو نخستین کسانی بود که به گردآوری آثار او پرداخت. 

موضوع اغلب تابلوهای تامی چهره‌ی خود او یا صورت‌های کژنمای زنانه‌ای است که با رنگ‌های خاموش و تیره نقاشی می‌شوند. نگاه‌های محو‌شده و غم‌زده‌ی این چهره‌ها از دردی درونی خبر می‌دهند. پیکره‌های او از اندام‌های مثله‌شده‌ی انسان نیز از چنین بیان تلخ و گزنده‌ای آکنده‌اند. پرتره‌های او، کیفیتی روان‌شناختی دارند و دریچه‌ای به روی عوالم روانی و حسی مدل می‌گشایند. اغراق و دخل و تصرف او در اجزای چهره و تناسبات آن، مانند حذف بینی، کشیدن صورت یا اعوجاج چشم‌ها این کیفیت را مؤکد می‌کند. او در این راه از گزینه‌های رنگی محدود و خطوط محیطی لرزان بهره می‌گیرد.