سیراک ملکونیان با ترسیم خطوط انبوه موازی و قطع‌شونده در آثار شناخته‌شده­ خود، از جمله این اثر، بیش از هر چیز بر ارزش‌­های بصری خط تأکید و بیننده را با کیفیت شگفت­‌انگیز و تأثیرگذار آن مواجه می­‌کند. او نسبت خط، سطح و رنگ را خوب می­‌شناسد، به همین جهت در تعادل­‌های فرمی‌اش آرامشی مطلق حکم‌­فرماست. چیزی شبه به لحظه­ صفر خلقت که همه چیز آکنده از سکون در شرف هست شدن است.

اثر حاضر که نمونه­‌ای شاخص از این ترکیب انتزاعی به‌حساب می‌آید، رویکرد مدرنیستی تقلیل‌گرای ملکونیان را به نمایش می‌گذارد. سیراک بعد از چند دهه تجربه‌اندوزی در گرایش‌­های فیگوراتیوِ نزدیک به کوبیسم و بعدتر آبستره‌های دوار، سبک مخصوص خود را در شبکه­‌هایی اینچنین درهم، تثبیت می­‌کند. شبکه­‌هایی از خط و رنگ که گاه به فضای استخوان‌­بندی شده نیز تعبیر می‌­شود. فضایی که انسجام و تعادل آن حاصل شناخت دقیق هنرمند از فضا، خط و رنگ است. این آثار معمولاً ریتم و نوسانی هندسی را با القای فضایی معنویت یافته، الهی و مراقبه­‌گون می­‌آمیزند و بدین‌وسیله دستاورد تازه­‌ای از مدرنیسم ایرانی را ارائه می‌دهند.

ویژگی بارز آثار ملکونیان در این است که به جای نمایش موتیف‌ها و یا هر نوع نقشمایه ­وام‌دار از بطن سنت بومی، اتمسفری به دور از ارجاعات مستقیم، حاوی برداشت شخصی هنرمند از طبیعت را بازنمایی می‌کنند. به‌گونه‌ای که می‌توان آثار او را در امتداد طبیعت‌­سازی ایرانی در نظر گرفت، بدون اینکه شاخه‌ای، برگی و چشم‌­اندازی مشخص از این سرزمین را در کار خود آورده باشد. بازنمایی مکان در آثار او به دور از بیانی عینیت‌یافته و مصداق‌پذیر صورت می‌گیرد. با این حال شناخت‌­شناسی اقلیمی آثارش آکنده از یک روح شرقی پر‌شور و نا‌آرام است. این بازنمایی اقلیم‌شناسانه­ شاید حاصل مهاجرت و تجارب متنوع مکانی هنرمند باشد. از سیستان تا تورنتو؛ از روشنای خاک و دشت‌های گسترده ایران تا سرزمین سفیدپوش و سرد کانادا. از جایی که چین­‌های زمین و پشته‌­های خاک از دور کنتراستی شدید را نمایان می­‌کنند تا جای دیگری که رگه­‌هایی از خاک و زمین پس از ماه‌­ها خود را از زیر برف بیرون می­‌کشند.

نقاشی سیراک ملکونیان تنها همین تصویر انتزاعی مقابل دیدگان مخاطب نیست، بلکه آن چیزی است که در ورای نقاشی و پشت ترک‌­های رنگی پنهان کرده است. چیزی شبیه به  آنچه لوچیو فونتانا، نقاش و حجم‌­ساز آرژانتینی، به چالش می­‌کشد؛ مفهوم سطح و گستره­ قابل نظاره که با شکاف­‌های متعدد بر سطح بوم تصویر شده‌اند. سیراک در بطن خطوط خود رنگ­‌هایی را پنهان می­‌کند تا با یک کلنجار بصری شاید بتوان موفق به دیدنشان شد. اما نقاشی او تصویری رنگارنگ از طبیعت انتزاعی‌شده را ارئه می‌دهد که در زمره بهترین آثار مدرنیستی ایران محسوب می‌شوند.