طلیعه کامران نقاش شاعرانگی‌های مفهوم زن و زنانگی است. زنان در تابلوهای او گاهی شاد و سرزنده‌اند و گاهی مغموم و در خود فرو رفته. در تمامی این آثار ابژه‌های حیوانی، گیاهی و گاهی ماشینی به مثابه یک نشانه، بر وجهی از روح زنانه آثار او تأکید می‌کنند و در ارتباط با پیکره فیگوراتیو تابلو بیانی نمادین را به معنای فرمالیستی اثر می‌افزایند.

طلیعه کامران وامدار دو دوره مختلف از هنر دهه ۱۳۴۰ ایران است؛ از سنت کلاسیک نقاشی، تبحر طراحی را آموخت و از شاگردی نزد شکوه ریاضی، نگاه مدرنیستی به فرم و فردیت را وام گرفت. این دو اصل در کنار علاقمندی او به ادبیات و موسیقی، سبب شد تابلوهای نقاشی‌اش سرشار از معانی رمزی و نمادین شاعرانه‌ای شوند که در قالبی مدرن نمایان می‌شود.

در تابلوی پیش‌رو پیکره زنی جوان با دیدگانی آرام دیده می‌شود که به واسطه ارتباط با چشمان جغد، گویی مغموم و تنهاست. نوع طراحی پیکره با شانه‌های پهن و فراخ، در ارتباط با مربع زرد معنایی نمادین می‌یابد و بر قرارگیری جغد در مرکز بدن زن تأکید می‌کند. ساده‌سازی در طراحی کلی چهره، بدن و زمینه تابلو نشان از نگاه گرافیکی و کمینه‌گرای کامران دارد که به خوبی اثر را از فانتزی دور کرده و به مرز هنرهای زیبا می‌کشاند. هنرمند استفاده از هر نوع رنگ را برای تجسم پیکره و زمینه حذف کرده و تنها به سیاه و سفید و فام‌های مختلف خاکستری اکتفا کرده و بدین طریق بر شدت مربع زرد تأکید کرده است. رنگ زرد در آثار این هنرمند جایگاه ویژه و خاصی دارد و در بسیاری از آثار کامران تکرار شده‌اند که همین آثار او را به پاپ آرت نزدیک می‌کند.

در این تابلو جغد نمادی از تنهایی است که انزوایش به واسطه قرارگیری در رنگ زرد دوچندان می‌شود. زن و جغد با نگاهی مغموم به مخاطب خیره شده‌اند و گویی در سکوتی ابدی دغدغه‌های روح ناآرام نقاشی را تجسم می‌بخشند که بی‌حاشیه و در سکوتی ممتد زیست و رسالت خویش را تنها به واسطه تصویر به انجام رساند.