دریابیگی از نخستین نقاشان ایرانی است که افق‌های وسیع نیمه‌انتزاعی را در تابلوهایش به کارگرفت؛ با رنگ‌هایی آرام و در ترکیب با نوعی تخیل احساساتی یا عرفان‌اندیشی مدرن. بی‌کرانگی و کمپوزیسیون‌های افقی ویژگی اصلی در آثار دریابیگی است که در اثر حاضر نیز دیده می‌شود. در این‌جا تنوع رنگ‌ها در طیفی نزدیک و یکپارچه در گستره‌ای بی‌انتها، نگاه بیینده را تا کشف اعماق تابلو پیش می‌برد. دریابیگی برای دست یافتن به رؤیا و وحدت تصویر از شفافیت در رنگ‌گذاری بهره گرفته است. تفسیر نقاش از ظاهر عینی آرامش در کویر، با بیانی هنرمندانه از اندیشه و مفهوم موضوع با ضربه‌قلم‌های ظریف و ساختارمند به عینیت رسده است.

دریابیگی در نقاشی‌های این دوره‌اش الگویی مشابه را بارها و بارها آزموده و آن تصویرگری فضایی خیالی از طبیعت و به خصوص کویر و شاهراه‌هایی است که ابتدا و انتهایشان نامعلوم است. تابلوی حاضر نمونه‌ای ممتاز از همین فرایند ذهنی هنرمند و با هدف ایجاد ساختاری مبهم و سمبولیک است. در خلق این منظره ژرف و آرام، هنرمند با عبور از طبیعت‌گرایی تا مرز انتزاع پیش رفته و نوعی ابهام را به نمایش گذاشته تا مخاطب را در سکوتی معنادار به درک فضایی شاعرانه از کویرهای سرزمین مادری‌اش فرا خواند.