ابوالقاسم سعیدی در این اثر که نمونه­‌ای شاخص از شناخته‌شده‌ترین دوره­ کاری هنرمند است، با بیان خلاق، روایتی منحصر به فرد از طبیعت­‌پردازی مدرن ایرانی را به تماشا گذاشته است. ترکیب­‎بندی مایل درخت­‌ها و موازنه­ سطوح رنگی، شاکله کلی این دسته از آثار سعیدی را تشکیل می­‌دهند. به عبارت دیگر نقاشی بیشترین بهره را در برقراری کمپوزیسیونی پایدار، از هم­نشینی خطوط عمودی و افقی با اشکال دوار و منحنی، گرفته است.
 سهم قابل توجهی از طبیعت­‌پردازی مدرن در هنر ایران را باید به درستی به ابوالقاسم سعیدی اختصاص داد. نقاش علاوه بر انتخاب خاص و دقیق رنگ، معمولاً توجه ویژه­‌ای به ارتباط درست اشکال­ رنگی و هستی­‌شناسی طبیعت دارد. در این اثر نیز همچون دیگر آثار شناخته‌شده­ هنرمند، درختان سر به فلک کشیده در معرض باد قرار دارند و شاخسار خود را چون زلفی پریشان، به خروش آورده­‌اند. در واقع رفتار شکوهمند هنرمند با طبیعت نتیجه­ تصرفات خردمندانه­ او در ساحت منظره و هم‌کلامی انسان با چشم‌اندازی اینچنین خیال­‌انگیز است.
 نقاشی فرم‌­گرا و توجه به اشکال هندسی کوبیستی که شاکله­ اصلی بسیاری از جریان­‌های هنری مدرن دنیا را در اوایل سده بیستم تشکیل می‌دهد، در ایران نیز تا پیش از تجارب ابوالقاسم سعیدی، به نمونه‌­های غربی و آثار معمولاً هندسی محدود می‌شود که در بسیاری از آن‌ها رنگ و هویتی از آن خود ساخته، نمی­‌توان سراغ گرفت. اما برخورد حجم­‌گرایانه­ سعیدی که با گذشت زمان به آبستره­‌های هندسی گرایش یافت، در نوعی از دوایر رنگی درهم و سطوح و لایه­‌هایی که از پی هم طلوع می‌کنند، جلوه­‎گر می­‌شود. رنگ­‌های پرکنتراست آبی، سبز و نارنجی در کارهای سعیدی، انگیزه­ آفرینندگی طبیعت و ذات سبز آن را دو چندان می­‌کند. نقاشی­‌های سعیدی با نقض هر نوع تعریف کلاسیکی از طبیعت، آغازگر راهی تازه و متفاوت از شناخت طبیعت، در هنر مدرن ایران هستند.
 سعیدی با تجاربی در نقاشی فیگوراتیو و تا حدودی مردمی در دهه­ ۱۹۶۰ وارد عرصه جدی فعالیت هنری خود می‌شود. وی به تدریج مجذوب رنگ­‎های درخشان شده و با تأثیرپذیری از اقلیمی که ذهن و روحش را پرورانده، دوره­ مهم و ماندگار خود، یعنی ساخت طبیعت­‎های سبز و رنگین را آغاز می­‌کند. «خورشید فروزان ایران همواره در کارهایش حضور دارد، گاهی در دایره‌­ای سرخ و زرد مشتعل شده و زمانی با روشنایی بی‌­دریغی از برگ­‌ها و گل­‌های انبوه با رنگ­‌های درخشان و پرجلا، بدون حضور، ساطع می‎­شود. با دیدن چنین منظره­‌ای، آفتابی مشرقی که در ورای آن درگذر است، حس می‌شود. سعیدی در این آثار خود، باغ‎­های گم‌شده ایرانی در کاشان، شیراز و بیدزاران اراک را پیش چشم ما می‌نشاند، بهشتی از رنگ‌­های آرام‌­بخش و فراغت­‎انگیز که همان‌قدر از باغ­‎های ذهن زاده می‎­شود که از گل و بته­ فرش­‎ها و برگ مینیاتورهای درون کتاب‎­های قدیمی و هم از درون قاب و قدح­­‌های منقوش ری و نیشابور.»[۱]
 ابوالقاسم سعیدی به عنوان یکی از مهم­‎ترین خاطرات تاریخ هنر مدرن ایران، سال­‎هاست که دور از ایران، در پاریس زندگی می‌کند. با این حال دلبستگی او به فرهنگ ایرانی را حتی در آثار متأخرش می­‌توان مشاهده کرد. وی رنگ را می‌ستاید و در پس ذهنش سخت دلبسته­ طبیعت ناب ایرانی است. به قول آیدین آغداشلو: دنیای ابوالقاسم سعیدی، دنیای یک باغ با طراوت است. باغی پر از درختان تبریزی، پر از گل­‎های زیبا که به آن معنا می­‌دهد. او این باغ را به زبان جهانی هنر تبدیل کرده است.
 ابوالقاسم سعیدی در سال ۱۳۴۵ موفق به کسب جایزه­ بزرگ پنجمین بی­ینال تهران گردید. نمونه مشابهی از این مجموعه آثار سعیدی در حراج کریستیز در آوریل ۲۰۰۹ دوبی به قیمت ۱۴۶/۵۰۰ دلار به فروش رسید.

[۱]. مجابی، جواد. سرآمدان هنر نو، به نگار، ۱۳۹۳: ۶۷.