شیوه نقاشی بهجت صدر در دوره‌اي طولاني، مبتنی بر پاشیدن و جمع کردن رنگ بود، به طوری که بخش عمده اثر، نه در مرحله ریختن، بلکه در مرحله برداشتن رنگ شکل می‌گیرد. وی بدین منظور ابتدا رنگ را به شکل غلیظی مستقیماً روی بوم یا ورق آلومینیوم می‌ریخت و سپس آن را با کاردک و یا وسیله‌ای مشابه در سطح تابلو پخش می‌کرد تا شکل انتزاعی مورد نظرش به تدریج پدیدار شود. حرکت دست در این روند طبیعتاً سریع و بسیار ماهرانه است، به طوری که پیش از خشک شدن رنگ، اشکال و بافت‌هایی را به صورت نگاتیو، در تعبیر هنرمند، بر روی سطح تابلو نمایان سازد. استفاده نرم و استادانه از کاردک، امکان خلق خطوطی پهن و سطوحی مواج را به وی می‌داد تا از این طریق یک نقاشی آبستره تغزلی وکاملاً مدرن بر مبنای گستره‌های تکرارشونده پدید آید.
 سیر دگرگونی رنگ و ترکیب‌بندی در آثار صدر، نظمی پایدار دارد و بر منطقی مدرنیستی استوار است. استفاده از چوب، ورق آلومینیوم و یا کرکره، به عنوان زمینه‌ نقاشی، نشان از دغدغه‌ نقاش برای انتخاب زمینه‌ای غیر کلاسیک جهت خلق نقاشی دارد.
 همچون اثر پیشِ‌رو، رنگ تیره و سرد سیاه كه رنگ غالب آثار اوست، در تضاد با خطوط زرد درهم می‌شکند و همه چیز رنگ و بوی جهانی دیگر به خود می‌گیرد. بر خلاف بسیاری از هم‌نسلان خود، یعنی نسل اول نقاشان نوگرای ایران، صدر تلاش پرشتابی در بومی کردن آثار خود ندارد، به طوری که معمولاً سبک آثارش را به جریان اکسپرسیونیسم انتزاعی مرتبط مي‌کنند.