زنده‌رودی به عنوان یکی از مهم‌ترین چهره‌های نسل دوم نقاشان نوگرای ایران، در این اثر با گرایش بیشتری به مدرنیسم در پی کشف لحظاتی ناب در کار نقاشی‌ و به چالش کشیدن مفهوم «تکرار» در سنت خوشنویسی ایرانی است. او از میانه دهه ۱۳۳۰ به استفاده بیشتر از فرم‌ حروف و کلمات فارغ از توجه به معنی و چیدمان مجرد آنها در فضای کارهایش روی آورد و در نهایت با تکیه بر گفتمان «هنر مفهومی» رایج دهه هفتاد میلادی، توانست به‌طور همزمان پیچیدگی و اندیشه‌ورزی هنر شرق را با مفاهیم مینیمالیستی دنیای غرب پیوند دهد.

با این همه وی از سال ۱۳۴۰ و پس از مهاجرت و زندگی در فرانسه و آمریکا به عنوان هنرمندی آوانگارد، دست به تجربیات تازه‌ای زد و در مجموعه‌ای که در نمایشگاه میلان ایتالیا۱ به نمایش گذاشت، سبک کار متفاوتی نسبت به آثار پیشینش ارائه داد، که اثر حاضر یکی از مهم‌ترین دستاورد‌های همین دوره کاری اوست.

در این دوره زنده‌رودی با تکرار نقش مهرهای رنگارنگ (عموماً اسامی افراد) در گستره بوم و ترکیب آنها با فرم‌‌های نستعلیق‌وار کلمات و اعداد با رنگ اکریلیک، در پی شکستن سطور موازی و  هنجارشکنی بنیادی‌ترین باورهای هنر شرق یعنی آرامش، نظم و تناسب است که با بی‌توجهی تمام به هندسه موجود در خط، معناگریزی و زیبایی‌شناسی خاصش در بدخط‌نویسی و عدم امکان خوانش، جلوه نقاشانه‌تری نسبت به آثار پیشینش دارد.

نکته جالب توجه دیگر در این اثر، ترکیب رنگی و تضاد میان نقوش اغراق‌آمیز اثر است که روایت چشم‌نوازی از نگاه هنرمند در دوران اوج هنری‌اش را به نمایش می‌گذارد. همین ویژگی باعث شده تا این اثر از دیگر نمونه‌های مشابه در این دوران کاری هنرمند متمایز گردد. در مجموع این دوره از آثار زنده‌رودی، در مطالعات تاریخ هنر معاصر ایران بسیار حائز اهمیت است و به استناد همین آثار بود که وی (در روزگار خلق این اثر) از سوی ناشر معتبر فرانسوی۲، در فهرست ده هنرمند تأثیر‌گذار جهان و هم ردیف با فرانک اِستلا، اندی وارهول و زائو ووکی معرفی شد. لازم به ذکر است که اثری مشابه (از مجموعه نمایشگاه ۱۹۷۴ میلان)  سال گذشته۳  و همچنین امسال۴ در حراج  کریستیز دبی ارائه شد که با موفقیت بالایی به فروش رفت.

۱   Club d’Arte Sant’Erasmo, Milan.

۲   Connaissance des Arts

۳   Christies, Dubai: Modern and Contemporary Art, ۲۰ Oct. ۲۰۱۵.

۴   Christies, Dubai: Modern and Contemporary Art, ۱۸ Oct. ۲۰۱۶