کامبیز درم‌بخش، کارتونیست، نقاش و طراح معاصر ایرانی که آثار تأثیرگذارش در
زمینۀ کاریکاتور آوازه‌ای جهانی برایش به ارمغان آورد. وی در روزگار جوانی با الهام از
نگارگری ایرانی مجموعه کاریکاتور «مینیاتورهای سیاه» را خلق کرد و در پایان عمر با
رویکردی معاصر دوباره به سراغ بازآفرینی نقاشی‌های قدیمی و به خصوص پرتره‌های
دورۀ قاجار، در ابعاد بزرگ و به سبک و سیاق نقاشی‌های رنگارنگ اندی وارهول رفت.
در‌م‌بخش در این دو اثر، با انتخاب سوژه‌ی پرترۀ زنان قاجاری، که از نقاشیهای خنیاگران
و رقصندگان عصر فتحعلیشاهی اقتباس شده‌اند، چهره‌هایی آشنا از صورت وجیه زنان
قاجاری را در کادری بسته و از نمای نزدیک، با فام‌های رنگی درخشان و اغراق‌آمیز و
تصویرگری تخت مشابه کارهای گرافیکی که مشخصۀ آثار پاپ‌آرت دهۀ 1960میلادی
بود، نقاشی کرده است. اما او در اینجا برخلاف نقاشان جنبش پاپ‌آرت انگلیسی یا
امریکایی که دغدغه‌شان واکنش به جامعۀ مصرف‌گرای غرب و استفاده از عناصر هنر
عامۀ مدرن بود، مسئله‌ی نوستالژی و هویتی تاریخ‌مند را از چشم‌انداز زیبایی‌شناسی
ایرانی مورد مناقشه قرار می‌دهد.
پرواضح است که نقاش در فرایند اقتباس از این منابع، گزینش‌ها و مهارت‌های هنرمندان‌های
را به کار برده که کیفیت کارش را به ظرافت‌های مرتبط با نوعی انتزاع پسانقاشانه پیوند
می‌زند. واکنش نقاش به این پدیده در این دو اثر، در نهایت حاوی طنزی تلخ نسبت به
وضعیت هنر معاصر و برداشت‌های گاه سطحی از پیشینۀ نقاشی ایرانی است؛ تصویری
دوگانه از جهانی آشنا که آرام آرام بخشی از حافظۀ تاریخی و ارزش‌های بصری خود را
از دست می‌دهد و در تمنای نو شدن، به هر سبک و سیاق غیرایرانی دست‌اندازی می‌کند
تا خود را با معیارهای نقاشی غربی همسو سازد.