منصوره حسینی دو گرایش تصویری و انتزاعی را به طور موازی در نقاشی دنبال می‌کرد. گل‌ها و پرتره‌ها در آثارش در دوره‌های مختلف ظهور کردند و همزمان فصل اصلی کارش را نقاشی‌هایی انتزاعی با حرکات پرشور قلم تشکیل می‌دادند که متأثر از خوشنویسی ایرانی بود. در مجموعه دوم گاه خطوط و نوشته‏ها، پررنگ‏تر و بارزتر شده‏اند، مثل تابلوی «اناالحق» که قابل خواندن است و در بسیاری دیگر تنها نحوه حرکت خطوط در فضایی عاری از صور طبیعی قابل مشاهده است.

منصوره حسینی در اواخر دهه ۱۳۳۰، دیداری با لئونللو ونتوری، هنرشناس و منتقد ایتالیایی دارد. ونتوری توجه او را به خوشنویسی ایرانی و خط کوفی جلب می‌کند. احتمالاً یکی از اولین تجربه‌های حسینی در به‌کارگیری خوشنویسی در نقاشی‌هایی انتزاعی، اثر «علی» (۱۳۳۸) است.

در این مجموعه آثار، نحوه چرخش خطوط در فضایی عاری از صور طبیعی قابل مشاهده است. در اثر حاضر زمینه آبی تابلو، حالتی از بی‌مکانی را القا می‌کند که همین فضای اکسپرسیو، کار او را از نحوه به‌کارگیری خط فارسی در آثار هنرمندان جنبش سقاخانه متمایز می‌کند و آن را به کلی از حالت تزیینی دور می‌سازد. عنوان اثر پیش رو، «یاد یک حماسه»، بیننده را وا می‌دارد در تداعی سریع واقعه عاشورا سایه‌ای از کلمه «حسین» را که به رنگ سرخ در تابلو تکرار شده تشخیص دهد. سرخی رنگ کلمه‌ای که به سختی خوانده می‌شود بر مفهوم شهادت و آزادگی اشاره دارد. تکرار کلمه در سطح افقی تابلو از راست به چپ می‌تواند به تکرار مفهوم جان سپردن بر سر رشادت، پایمردی و آزادگی در طول تاریخ اشاره داشته باشد؛ از زمان حسین ابن علی تا به امروز.