نقاشی‌های پاستلی از مهم‌ترین دوره‌های کاری پروانه اعتمادی به شمار می‌آیند. در این دوره هنرمند با بازآفرینی تصاویری از طبیعت‌بیجان‌ها توانسته رویکردی نوین و تازه بر موضوعی شناخته شده، در طول تاریخ نقاشی جهان داشته باشد. آثار پاستلی اعتمادی که از دهه ۱۳۵۰ شروع شده‌اند، دو رویکرد متفاوت را بیان می‌کنند؛ از یک سو به دلیل رنگ‌گزینی محدود، کمپوزیسیون‌های ساده و دفرماسیون فرمی، جلوه‌گر دستاوردهای هنر مدرن هستند و از سوی دیگر به دلیل نگاه کمینه‌گرا، نوع طراحی ظروف، ایجاز فرمی، تخت بودن اشکال و عدم کاربست پرسپکتیو، وامدار رویکردهای شرقی و ایرانی به مقوله بازنمایی تصویری باقی می‌مانند. در واقع اعتمادی به خوبی توانسته شاعرانگی روح هنر ایرانی را در قالبی مدرن جای داده و به نوعی رویکرد پست‌مدرن در هنرش دست یابد.

استفاده از پاستل به عنوان متریالی ساده نشان از هوشمندی و خلاقیت نقاش دارد، سادگی تصویر و تخت بودن رنگ‌ها به واسطه بافت خشن حاصل از پاستل، از رخوت و رکود صحنه می‌کاهد و تصویر را پویا و زنده می‌کند.

در تابلوی پیش رو هنرمند چند بطری، کتری، شیرجوش و یک میوه سرخ را به عنوان موضوع خود برگزیده است. نوع انتخاب موضوع، ساده و زنانه است و در عین حال به لحاظ مفهومی از برقرار کردن ارتباط خاص و تمثیلی میان اشکال می‌گریزد. نوع گزینش محدود رنگی که غالباً خاموش و خاکستری است در کنار دو رنگ قرمز و آبی یادآور سبک پاپ‌آرت است. خطوط عمودی در رنگ‌گذاری پاستل به پویایی تصویر و گردش چشم صحیح در سراسر تابلو کمکی شایان کرده و اثری آفریده که در عین ثبات و سکون، پویا، صریح و ارگانیک نیز است.