در میان نقاشان نوگرای دهه چهل، بهجت صدر یکی از شاخص‌ترین زنان نقاش نواندیش بود که در به چالش کشیدن فرهنگ بصری زمانه خود با نمایش آثاری متفاوت و با گرایش به نقاشی انتزاعی، سهم بسزایی در شکل‌گیری مدرنیسم در ایران داشت. ویژگی اصلی کارهای صدر در این دوره درک عمیق او از جهان انتزاعی با کمترین دلبستگی به پارادایم‌های آشنای بومی ایران بود. در حالی‌که دیگر نقاشان طبیعت‌گرای هم‌عصرش همچون ابوالقاسم سعیدی و سهراب سپهری به کشیدن فرم درختان روی آورده بودند، نوع مواجهه و شیوه کار صدر آنچنان متفاوت و مدرن بود که کارهایش در حکم بیانیه‌ای از هنر مدرن به حساب می‌آمد. به همین خاطر او را باید هنرمندی بدعت‌گذار و همواره در پی یافتن معنایی تازه از نقاشی به مثابه خلق رویدادی تصویری بر گستره بوم قلمداد کرد.

در مجموعه آثار دهه چهل که اثر حاضر نیز نمونه‌ای ممتاز از آن دوره است، صدر توانسته با صراحت بیشتری به بازنمود هنر مدرن ناب با تکیه بر دریافت‌هایش از زیبایی‌شناسی غربی بپردازد. در این اثر نقاش از رکود در رنگ‌آمیزی در کارهای اولیه‌اش ـ با چیرگی رنگ‌های  قهوه‌ای و اخرایی تیره ـ بیرون آمده و با حال و هوایی تازه رنگ‌های نارنجی و زرد و سبز در پسزمینه را با نیرویی فزاینده در نقاشی‌هایش وارد کرده است. او در میانه جهان شکل‌های آزاد و نامنظم به دنبال ظهور زبانی نو از چیدمان شکل‌های هندسی از برخورد خطوط ضخیم سیاه و عمودی (همچون تنه درختان) بر بستر رنگ‌های روشن و درخشان بود. این خطوط درخت مانند در مرکز تابلو، عنصر شکلی و مفهومی درختان هستند که در حیات هنری وی یکی پس از دیگری ظاهر شده و پس از تغییرات ساختاری، بنیاد کارهای بعدی او را بنیان نهادند.

تابلوی پیش‌رو، حاصل تجربیات نقاش در عرصه نقاشی مدرنیستی و نقطه غایی در نیل او به الگویی نظام‌یافته در درک مفهوم انتزاع، با استفاده از خطوط سیاه راست‌قامت است که یک دهه بعد از ترکیب‌های مستقیم و عمودی خود خارج شد و شکلی مواج و سیال به خود گرفتند؛ تلاشی هنرمندانه برای ایجاد رابطه‌ای دیالکتیک، میان تصویر واقعی و اشکال انتزاعی بر گستره بوم. گرایش صدر به استفاده از نقشمایه‌هایی همچون درختان با بیانی کاملاً انتزاعی در مرکز اثر، فرصتی است برای شکوفایی اندیشه‌ورزی نقاش در ساحت جهان انتزاع مدرنیستی.