قاسم حاجی‌زاده را می‌توان یکی از شناخته‌شده‌ترین نمایندگان هنر پاپ ایرانی دانست. او در ابتدای فعالیت هنری خود، به واسطه اردشیر محصص نگاه ویژه‌ای به عکس‌های قدیمی به‌خصوص تصاویر عهد قاجار پیدا کرد و اکنون قریب به چهل سال است که در نقاشی‌هایش به بازنمایی تصاویر آن دوران می‌پردازد. آنچه این نقاشی‌ها را از یک بازتولید ساده دور می‌کند، نگاه خاص حاجی‌زاده به دوران گذشته است که بر خلاف معمول عاری از هرگونه بیان حسرت‌بار یا نگاه توأم با تحسین بوده و از این جهت می‌توان آن را نقادانه خواند. در واقع انسان‌های آن دوران به واسطه عکس‌های به جا مانده در خاطره امروز زنده‌نمایی می‌شوند و در روند این زایش نو، هویتی می‌یابند که گاه مضحک، گاه مغموم و گاه گروتسک‌وار است.

تابلوی پیش‌رو با مضمون نوازندگان از جمله آثاری است که احتمالاً از تلفیق و کلاژ چند تصویر مختلف ساخته و پرداخته شده است. نقاش، دسته‌ای از نوازندگان را در حالتی تصویر کرده که گویی به واسطه وجود دوربینی خیالی، ژستی معذب و جدی به خود گرفته‌اند. این حالت جدی با نوعی فرار از خود و تلاش برای نمایش دیگری همراه است. گویی انسان‌ها در برابر ثبت خود در چیزی که موجودیت آن‌ها را ابدی می‌سازد تلاش دارند، وجهی از خود را بپوشانند و این دقیقاً همان چیزی است که حاجی‌زاده سعی در آشکار کردنش دارد. نقاش با پرهیز از هر نوع واقع‌نمایی و یا پرداخت‌های استادانه در ثبت حالات و جامه‌ها و یا جنسیت‌سازی سعی می‌کند ذهن مخاطب را به چیزی ورای واقعیت عینی سوق دهد. سطوح رنگی تخت، رنگ‌گزینی محدود و هم چنین بهره‌گیری از رنگ‌های مات، بر غیرواقعی بودن تصاویر تأکید کرده و اثر را از بیان عکاسانه به تجسمی نقاشانه می‌کشاند. در عین حال هنرمند از هرگونه فضاسازی پرهیز کرده و کاراکترها را در فضای تیره قرار داده و بدین طریق هویت مکانی را نیز از آن‌ها سلب کرده است. بدین ترتیب شخصیت‌های نقاشی با نوعی آشنایی‌زدایی از کاراکتر‌های تاریخی دیروز فاصله گرفته و به هویتی جداشده از زمان و مکان متصل می‌شوند. از ویژگی‌های شاخص دیگر این اثر می‌توان به ناتمام رها کردن بعضی بخش‌های نقاشی اشاره کرد. نوع پرداخت اثر به گونه‌ای است که چهره بیشتر کاراکترها محو شده و در واقع قبل از آن‌که به بیانی کامل برسند رها شده‌اند. این عدم پرداخت دقیق و تکمیل نقاشی، بیان بصری حاجی‌زاده را به زبانی آوانگارد تبدیل می‌کند که تمام شدن اثر را نه در واقعیت بیرونی، بلکه در ذهن مخاطب می‌جوید. بدین ترتیب در نقاشی حاجی‌زاده، دیگر از آن آرمان‌گرایی عهد کهن اثری نیست و همه چیز در ناتمامیت امروز شناور باقی می‌ماند.