همایون سلیمی از هنرمندان نوگرای ایران است و با نقاشی‌های‌ انتزاعی‌اش‌ شناخته می‌شود. او در کسوت مدرس هنری نیز در فضای دانشگاهی ایران فعال بوده است. او در سال 1344 وارد هنرستان هنرهای زیبای تبریز شد. سه سال پس از اتمام این دوره به فرانسه سفر کرد تا دوره‌ی کارشناسی نقاشی را در بوزار پاریس بگذراند. او پس از دریافت درجه‌ی کارشناسی ارشد زیبایی‌شناسی و دکتری زیبایی‌شناسی خود از دانشگاه سوربون در سال 1370 به ایران بازگشت و فعالیت‌های آموزشی خود را با عضویت در هیئت علمی دانشگاه هنر تهران آغاز کرد. نخستین نمایشگاه انفرادی آثار همایون سلیمی در فرهنگسرای نیاوران برگزار شد و پس از آن نیز آثار او در قالب کارنماهای انفرادی و گروهی متعددی در داخل و خارج از ایران به نمایش درآمده‌اند. 
دوره‌ی اول نقاشی‌هایش همایون سلیمی حال‌و‌هوایی نزدیک به نگارگری داشت، اما رفته‌رفته تحت تاثیر ویژگی‌های معماری ایرانی به سمت انتزاع هندسی محض سوق پیدا کرد. «سه اصل، یعنی هارمونی، توازن و سادگی در نگاه من، عناصر زیبایی‌شناسی ایدئالی هستند که با جستجوی شرایطی کاملا آزاد و رها سعی می‌کنم به آن دست یابم و از این رهگذر به آرامش برسم.» این هارمونی از طریق تکرار ریتم‌های هندسی، فرم‌های لوزی، ستاره‌ها ، مستطیل‌ها و مربع‌ها و کمپوزیسیون کلی پدید می‌آید. مهارت او در استفاده از آکریلیک و رفتار او با این رنگماده مانع از غلبه‌ی مبنای هندسی ترکیب‌بندی‌ می‌شود و خصلتی نقاشانه و پویا به آثار او می‌بخشد. او به شکلی ماهرانه از بافت‌های حاصل از رنگ‌شویی، رنگ‌گذاری و رنگ‌سایی استفاده می‌کند و به اتفاقات ناشی از رنگماده مجال بروز می‌دهد. 
بهنام کامرانی به مناسبت نمایش مجموعه‌ی خصوصی گالری بوم می‌نویسد: «نقش و بافت در آثار همایون سلیمی نقشی اساسی ایفا می‌کنند]....[ نظم و بی‌نظمی در این آثار جنبه‌ای شاعرانه یافته‌اند و سطح نقاشی مانند منجوق‌دوزی‌ها و پته‌دوزی‌ها، برجسته و غنی از رنگ است». فرشید ملکی درباره‌ی نخستین نمایشگاه انفرادی او نوشته است: «شب‌ها وقتی که از کوچه‌ها و خیابان‌ها می‌گذریم، ناگهان به پنجره‌هایی برمی‌خوریم که با نور خاصی که از آن‌ها می‌تراود ما را وامی‌دارند به صلح و عاطفه‌ای که در ورای آن‌ها در جریان است، لمحه‌ای بیاندیشیم. کارهای همایون سلیمی مرا یاد یک‌چنین لحظاتی می‌اندازد».