بسیاری از آثار محمود جوادی­‌پور همانند اثر حاضر در حد واسطی میان کلاسیک­‌گرایی و مدرنیسم نوپا قابل بررسی هستند. این اثر با ساختاری ساده و رنگ‌­های خاکی و گرم، لحظه­‌ای ناب از چشم‌­انداز دریا و غروب خورشید را بازآفرینی کرده است. مناظر دریایی در طول تاریخ هنر، همواره از سوژه‌­های مورد توجه نقاشان رمانتیک بوده است. در ایران نیز این فضای رمانتیک از سوی برخی از استادان کلاسیک، به ویژه نقاشان ارمنی، بارها تجربه شده است. نقاشان ایرانی متأثر از نقاشان اروپایی و همچنین نقاش بزرگ روس آیوازوفسکی، چشم­‌اندازهایی از دریا و ساحل را بازآفرینی کرده­‌اند. اما نگاه محمود جوادی­‌پور که از جرگه نخستین مدرنیست­‌های ایرانی به شمار می­‌آید، نگاهی آمیخته با نوگرایی در عین حفظ دستاوردهای نقاشی کلاسیک است.
 جنس رنگ‌­هایی که نقاش برگزیده و پراکندگی تونالیته­‌هایی با ارزش­‌های رنگی نزدیک به هم، آرامشی عمیق و گاه مرموز را بر اثر حاکم کرده است. علاوه بر این، دریای آرام، قرص خورشیدِ رو به غروب و انعکاس رنگ زرد از رمق‌افتاده، بر آرامش و سکون هر چه بیشتر منظره می‌­افزاید.
 شاید این آرامش، بی­‌ارتباط به چشم‌انداز نقاش از شرایط اجتماعی پیش روی کشور در تاریخ خلق اثر، یعنی سال ۱۳۵۸ نباشد. از این‌رو تعابیر استعاری متفاوتی را می­‌توان به اثر نسبت داد. درست در زمانه­‌ای که تاریخ ایران، تحولات اجتماعی و سیاسی عمیقی را پس از ۱۳۵۷ پشت سر گذاشته، هنر و ادبیات معاصر تدریجاً سویه­‌های تازه‌­ای را پذیرا می‌­شود و گاه حتی ایدئولوژی­‌های مشخصی را نمایندگی می­‌کند. با این حال محمود جوادی‌­پور در این اثر، مطلقاً به دور از هر گونه جهت­‌گیری سیاسی و سمت و سوی ایدئولوژیک، مخاطب را به آرامشی توأم با تفکر با نگاه به طبیعت، دریا و غروب آفتاب دعوت می­‌کند؛ اما آرامشی که شاید آرامش پیش از طوفان باشد؛ طوفانی که درست یک سال پس از خلق این اثر، ایران را هشت سال تحت تأثیر قرار می­‌دهد.