شکارگری به عنوان یکی از سنت­‌های کهن درباریان و طبقه­ اشراف ایرانی، از گذشته­‌های دور در هنرهایی چون حجاری، نگارگری و قالی­‌بافی تصویر شده، مانند آنچه بر مهرهای هخامنشی و یا آثار فلزی ساسانی نمود یافته‌است. این سنت تصویری، بعدتر در کتاب­‌آرایی ایرانی و همچنین نقوش قالی‌­ها در دوره­ اسلامی بارها تکرار می‌شود. شکار قرمز شماره ۴ یکی از آثار شاخص رضا درخشانی است که نقوش معروف شکارگاه در هنر سنتی ایران را به خاطر می­‌آورد.

به طور کلی درخشانی در طیف گسترده­‌ای از آثارش، دلبستگی خود به ریشه‌­های هنر سنتی ایران، به ویژه نگارگری را نشان می­‌دهد. با این حال همیشه در تلاش است تا زبان فاخر هنر ایرانی را به بیانی معاصر تبدیل کند و همچنین ارزش استثنایی هنر اوست که وی را از بسیاری از نقاشان سنت‌گرای ایرانی متمایز می‌سازد. سری شکارهای او رویکرد جسورانه هنرمند در استفاده از رنگ را به نمایش گذاشته ضمن اینکه توجه مارکت بین‌المللی را نیز به خود جلب کرده‌است. سه نمونه­ مهم از سری شکار، در حراج بونامز نیویورک در  می ۲۰۱۰، حراج اکتبر ۲۰۰۹ ساتبیز لندن و حراج ژوئن ۲۰۰۹ بونامز لندن شرکت داشته و به قیمت‌های قابل توجهی به فروش رسیده‌اند.

رنگ در آثار درخشانی چنان نقش مهمی دارد که می­‌توان دوره‌­های کاری­‌اش را صرفاً بر آن اساس مشخص کرد، همانند نمونه حاضر که به دوره­ رنگ‌­های سرخ او متعلق است. با توجه به ویژگی­‌های ناپایدار رنگ سرخ، نقاش در این مجموعه به خوبی توانسته است این رنگ را در گستره‌­ای وسیع مهار کند و در نهایت به یک بیان منحصر به فرد در شیوه­ رنگ­‌گذاری دست یابد. طیف رنگ‌­های خیره‌کننده در این گستره، به رنگ­‌های لرزان و کش‌آمده تبدیل می‌­شود و نقاشی را از فضای فیگوراتیو به مرز انتزاعی رفتارنما می­‌رساند. بیان درخشانی در آثارش، بسیار متأثر از جهانی دو قطبی است که در نهایت به همگونی می‌­رسد. یعنی جهانی که گاه از ساز و آواز مایه می­‌گیرد و جهان دیگری که مدام شرق و غرب را رو در روی هم قرار می­‌دهد. درخشانی گاه به نقاش برجسته و صاحب نام ایتالیایی، فرانچسکو کلمنته تشبیه می‌شود[۱]، با این تفاوت که درخشانی برخلاف کلمنته روح شرق کهن را به غرب معاصر می‌­آورد. در عین حال آثارش، زمانی هم با اعوجاج­‌های فرمی و رنگی، با آثار نقاش معاصر آلمانی، گرهارد ریشتر قابل مقایسه می‌شود که در هر صورت بیانگر جایگاه معتبر این هنرمند بزرگ است که با دو تن از شاخص‌ترین چهره‌های هنر معاصر جهان مورد قیاس قرار می‌گیرد.

درخشانی هم نقاش است و هم موسیقیدان. آثار او در این طیف، به خوبی نشان می­‌دهد که درخشانیِ موسیقیدان و درخشانیِ نقاش چندان قابل تفکیک نیستند. در واقع نقاشی­‌های او همچون شیوه­ کارش در موسیقی مبتنی بر بداهه‌پردازی است، به همین جهت معمولاً آثارش پیش‌طرح یا اتود قبلی ندارند. همه چیز به تدریج بر سطح بوم شکل می­‌گیرد؛ حتی صحنه‌­ای تاریخی از منظره­ شکارگاه. نقاشی او یک فرآیند است که نتیجه کار از قبل چندان قابل پیش‌بینی نیست و همین ویژگی او را یک هنرمند توانا و پیشرو می‌سازد.

[۱] – خادمی، داریوش، گفت‌و‌گو با رضا درخشانی، تندیس، پیش شماره دو، ۲۴ دی ۱۳۸۱، ص. ۵.