صادق تبریزی نقاش داستان‌های عاشقانه و مضامین رمانتیک، با الهام از سنت نقاشی ایرانی است که بیانی مدرنیستی را در کار خود اصل و اساس قرار داد. او پیوسته تلاش کرد تا این بیان بصری را در قالب گفتمانی نو از همنشینی نقش و رنگ به شکوفایی خود برساند.

تبریزی برای دستیابی به روایتی نو، با آگاهی به جست‌وجو در مؤلفه‌های زیست‌بوم خود پرداخت و کاشف افق‌های نوینی در عرصه جهان ایرانی شد. در چنین بستری هنرمند نه تنها به کنکاش در داستان‌ها و ادبیات غنایی کهن ایران و یافتن نکات نغز و لحظه‌های ناب پرداخت، بلکه عمیقاً خود را نیازمند جستن و پروراندن زبان، بیان و قالبی نو احساس کرد. پس در مسیر شناخت حافظه تاریخی سرزمینش، با درشت‌نمایی مینیاتورهای کوچک و شیوه‌های رنگ‌پردازی و ترکیب‌بندی‌های تازه، معیارهای زیباشناختی هنر نقاشی در ایران را ارتقا بخشید.

اثر حاضر با مضمونی آشنا، لحظه وصل دو دلداده را نمایش می‌دهد. مضمونی که سده‌ها در نگاره‌های نسخ مصور، نقوش موجود در سفالینه‌های مینایی و زرین‌فام و صفحات کتب چاپ‌سنگی، دستمایه کار هنرمندان ایرانی قرار گرفته بود. ابتکار تبریزی، احیا و بازآفرینی اوج‌های تاریخی بر بستری با صورت‌بندی مدرن است. مهارت و قدرت قلم هنرمند و ظرافت در اجرای قلمگیری‌های بداهه خطوط فیگورها، در عین رهایی، بسیار حساب‌شده، جسورانه و مجذوب‌کننده است.

در این نقاشی دلبستگی تبریزی به کشف مجدد و پروراندن نقشمایه‌ها با فرم‌های منحنی، در حالتی متعادل و تأثیرگذار به‌شکلی شمایل‌گونه، به محملی نو برای بازخوانی ژرفای شگفت‌انگیز نگارگری ایرانی در جهان معاصر بدل می‌شود. در حقیقت تبریزی همان موضوعی را به میان می‌کشد که بارها بدان پرداخته شده: همزیستی دو زبان، یکی از آن فرهنگی هزاران ساله با داستانی عاشقانه و دیگری تغزلی شاعرانه که فرآیند آفرینش در آن به صورت بازآفرینی مفهومی کهن در چارچوبی نو بیان می‌شود.

بستر نقاشی با صفحاتی از نسخ چاپ سنگی به صورت یکپارچه و تزيینی پوشانده شده است. دستاورد او در این اثر هم‌سازی و هم‌بودی ظریف سنت و نوجویی نه با تقلید صرف بلکه با بازنمودن دنیایی دیگر است. همین‌جاست که بُعد کنونی هنرش، ارجاع معینی به بن‌مایه‌های هنری سترگ دارد که از چشم‌اندازی نو، تازگی را با ماندگارترین چهره‌اش در مقابل بیننده به تصویر می‌کشد.