با آن که سنصور قندریز به واسطه عمر کوتاه سی ساله اش دوران کاری بلندمدتی نداشت، اما همین دوران کوتاه از چنان غنایی برخوردار است که نام او را به عنوان یکی از نقاشان تأثیرگذار دوران مدرن نقاشی ایرانی خاسه جنبش سقاخانه در تاریخ این مرز و بوم جاودانه کرده است. غنای فعالیت حرفه ای او در این دوران تقریبا دوساله به گونه ای است که می توان آن را به نو نوره اصلی تقسیم کرد: دوره اول که دوران ابتدایی تجربه اندوزی قندریز در نقاشی است و در تبریز و پیش از پیوستن به سقاخانه صورت پذیرفت، در این دوره غالب نقاشی های قندريز، حول محور موضوعات فیگوراتیو شکل می گیرد. تأثيرات هنر مدرن اوایل قرن بیستم و هنرمندانی چون پابلو پیکاسو و هانری ماتیس در این دوران قابل مشاهده است. از طرفی قندریز از همین دوران علاقه اش به هنر انوار کهن ایران خصوصا نگارگری ایرانی، آداب و سنن و نمادهای فرهنگ بومی را در نقاشی ها و به واسطه استفاده سمبولیک از خورشید و پرندگان نشان میدهد. تپه ماهورهای اكر و خاکستری و دشت های گسترده، در این آثار یاد آور اقليم بیابانی ایران است و تجسم زنان و مردان در هیأت روستایی به فرهنگ شبانی این دیار کهن اشاره می کند . دوره دوم به واسطه تحصیل در هنرکده هنرهای تزیینی شکل می گیرد و خود شامل دو دوره می شود. دوران ابتدایی که قنبریز در آن به دنبال دست یافتن به بیانی شتضی در نقاشی و همزمان استقاید از من سایه های بصری آیوار کهن هنر ایرانی خصوصأ عصر نوسنگی است و تجربیات مختلفی را برای رسیدن به بیان شخصی خود طی می کند. در این دوران ان مهمترین موضوع در نقاشی های اوست که به عنوان سمبلی از زنانگی و سام هستی نمایان می شود. در این نقاشی ها چهرشهای انسانی غالبا با دایره شانه و بالاتنه با مثلث و پاها بیضی شکل کشیده می شوند و بدین طريق قندریز به ایجاد نوعی شمایل نگاری آبستره دست می یابد که بعدها به شناسه کارهای او تبدیل می شوند. همچنین حضور عناصری چون خورشید، چشم، مناره، شمعدان، قتل و قفس، شمشیر، خنجر و گرز با ارجاع به فرهنگ شیعی، حال و هوایی منفی به کارهای او می باشد که در آثار دیگر هنرستان جنبش سقاخانه، چون پرویز تناولی و حسین زندهرونی نیز دیده می شود. دوره بعدی در نقاشی قنديز از حدود سال های ۱۲۳۲ یعنی در دو سال پایانی عمر این هنرمند آغاز می شود. در این دوران، تغییر جهتی خام در نقاشی های او ديده می شود و شمایل نگاری آبستره به واسطه میانی مکانیکی و ماشینی، نوعی عافیت بنوی را در کنار کاربرد عناصر تزیینی در نقاشی های هنرمند ایجاد می کند که سیب شکل گیری شاخص ترین آثار این نقاش شین میشود. اثر پیش رو به همین دوران شکوفایی متأخر تعلق دارد. در ابتدا خطوط پیچان و در هم فرو رفته که به طرزی متعادل كل قضای بوم را پر کرده است، به عنوان فرمی آبستره دیده می شود، اما با دقت در جزییات می توان شمایل انسانی سوار بر اسب را در تصویر تشخیص داد که پیکر شیر بیجانی در زیر پای اسب او قرار دارد. توانایی هنرمند در سایه سازی و تبديل اتمام انسانی و حیوانی به شکل های هندسی از چنان قدرتی برخوردار است که نقاشی را در مرز میان هنر آبستره و نیمه قیگوراتیو نگه می دارد. شاید برای مخاطب ایرانی که پیکره سوار بر لب یک الرجاء تعانين فرهنگی دارد، سوارکار زودتر دیده شود، اما برای مخاطب غیر فارسی زبان شیر، نوع قرارگیری خطوط پهن و اشكال تزیینی به گونه ای است که من را به ارتباط میان ترم های در هم تنیده و ساختن شمایل انسانی و حیوانی به عنوان یک تمثال غالب در مفهوم سازی آشکال آبستره تراسی خواند. هنرمند به تبعیت از فرهنگ و هنر ایرانی از انواع انگاره های تزیینی برای ایرانی شدن اثر خود کمک گرفته و به واسطه همپوشانی و تکرار این عناصر مرز میان پیکره انسانی و حیوانی را از میان برده و تمامی عناصر مختلف بصری را در نوعی یکسان سازی فرو برده است. این یکسان سازی به واسطه ایجاد نوعی فرهنگی و حفظ تعادل بصری در تصویر ، اثری را شكل بخشیده که تمایل و ایتاست و بدین لحاظ با ویژگی های هنرهای انسانی و آیینی همسوست. اشکال هندسی و خطوط که با دقت و ظرافت در تماسی اثر تکرار می شوند یادآور نقوش ل ها و تقويتهای دوران صقوی و قاجاری است و بدین سان وجه سمبوليک اثر را با روایت متعبی بدقم في آسيژند. این گروه از نقاشی های قندریز بعد از تجربیات او در چاپ نقاشی های لینولتوم ایجاد شده و به همین دلیل نسبت به دوره نقاشی های چاپی او از آزادی و روانی بیشتری در طراحی برخوردار هستند. علاوه بر آن جسارت هنرمند در کشیدن سطوح به هم متصل افزون شده و این آزادی عمل ، نقاشی را از فرمالیسم ظرف خارج کرده و بر بیانگر آن افزوده است. همچنین حضور رنگ در این آثار نسبت به چاپ های سیاه و سفید، غنای بصری نقاشی را افزایش یابد و بر جذابیت اثر افزوده است. از نظر کاریست رنگ های آبی فیروزهای ، قرمز و زرد نیز وفاداری هنرمند به فرهنگ رنگ پردازی ایرانی را می توان بازخوانی کرد. استفاده از خطوط کنارها و دورگیری اشکال و فرم ها یا خط مشکی اقتباس دیگری است که نقاش به تبعیت از هنرهای بصری ایران در اثر خود ایجاد کرده و وفاداری اش به فرهنگ ایرانی را نشان داده است. دایره محدود رنگی ویژگی دیگر این اثر است که ردپای آن را در تمامی ادوار متری قندریز از همان ابتدا تا دوران متأخر می توان پی گرفت. این تقليل رنگی در کنار عدم تمایل به نورپردازی و استفاده از سطوح رنگی تخت نمایانگر دانش هنرمند از انگارهای مدرنیستی است که به واسطه مطالعه و علاقه قندریز از همان دوران ابتدایی پرداختن به نقاشی در آثارش دیده می شود و در تابلوهایی چون اثر روبه رو به اوج خفا و پختگی سی رسد.