اثر حاضر که نمونه­ای شاخص از آثار آشنای منصور قندریز محسوب می­شود، به خوبی دیدگاه زیبایی‌شناختی و دستاوردهای شکلی او را در هنر تجسمی نشان می­دهد؛ همان دستاوردهایی که مشترکاً در آثار طیفی از هنرمندان دهه­ ۴۰، به نام مکتب سقاخانه می­شناسیم. این اثر در نگاه اول ترکیبی فرمالیستی است، اما در لایه‌های عمیق‌تر سرشار از نشانه‌هاست؛ نشانه­هایی هندسی و نمادین سنتی که بیانی رمزی و آیینی به کلیت اثر بخشیده‌اند. ترکیب دوایر، خطوط متقاطع و مثلث، خوانش نقاشی را در جهت یافتن استعاره­های تصویری هدایت می‌کند. انواع رنگ­های سرد و کهنه‌نمای اثر نیز به خوبی در ساخت فضای مطلوب هنرمند، نقش دارند. همان طور که در این تابلو می‌توان دید، قندریز مصمم به ابداع یک مدرنیسم خاص ایرانی بوده که ریشه در عناصر بومی و سنتی دارد؛ اما در عین حال از ساختار هنر مدرن غربی نیز پیروی کرده است. او برای رسیدن به یک بیان تجسمی اصیل و صاحب هویت، در این طیف از آثارش، از انتزاعی ناب به سوی نشانه­های تصویری معنادار و هویت­یافته حرکت می­کند و در این مسیر، عنصر خط را در تقابل با رنگ، به موقعیتی رفیع می­رساند. همچنانکه او از بنیانگذاران سقاخانه بود، اثر حاضر نیز یک نمونه مهم و مثال‌زدنی از این مکتب را نشان می‌دهد.

قندریز مرحله­ تجربه­اندوزی آکادمیک و تقلید از شیوه­های امپرسیونیسم و پست‌امپرسیونیسم را خیلی زود طی می­کند. با اینکه در آغاز راه به آثار فیگوراتیو توجه بیشتری دارد، ولی به‌تدریج با ترسیم خطوط کناره­نما، اشکال خود را همچون اثر حاضر از زمینه جدا می­کند. به نظر می­رسد که گذار از تجارب پیشین و رسیدن به بیانی اینچنین، حاصل دوره­ای از اقامت قندریز در تبریز و اثرپذیری­اش از نگارگری ایرانی و نیز نقاشی­های ماتیس باشد. در این دوره سطوح رنگی تخت و روشن و خط­های شکل­ساز نرم، از مشخصات بارز آثار وی است. به تدریج رویکرد اساطیری و مضمون‌های رازآمیز کهن در کار او دیده می­شوند. ورود به جرگه­ سقاخانه­ای­ها، موجی از نقش­پردازی­های اولیه را در آثارش آشکار می­کند، اما ندرتاً نقاشی او به مرز انتزاع مطلق می­رسد. قندریز همواره بر حضور کیفیتی معنوی در هنرش، مبنی بر ارز­ش­های زیبایی‌شناختی سنت تصویری ایرانی، تأکید می­ورزید و شاید به همین دلیل از پرداختن به صورت­گرایی محض خودداری کرده است.

دو اتفاق مهم، یعنی مشارکت در شکل‌گیری یکی از مهم­ترین جریان­های هنر مدرن ایران در دهه چهل و همچنین مرگ تراژیک و زود هنگام او در جوانی، منصور قندریز را به هنرمندی اسطوره­ای و ماندگار در تاریخ هنر ایران تبدیل کرده است. نام قندریز برابر است با تلاشی ثمربخش و پُرحاصل که در کوتاه‌زمانی به بار نشست و برای همیشه ماندگار شد. نبوغ سرشار او همچنانکه در نگاه خیره­‌اش موج می­زند، در آثارش نیز به‌وضوح تجلی یافته است.